Lis szary w polsce
Według wierzeń rdzennej ludności Kalifornii, srebrne lisy wyłoniły się z mgły i stworzyły ziemię, po czym zmieniły się w ludzi. Charakterystyka Ich sierść jest całkowicie czarna poza końcówką ogona-białą lub srebrnoniebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. Występowanie Lisy srebrne naturalnie występują w Pensylwanii i na półwyspie Labrador.
Lisy rude należą do zwierząt o szerokim zasięgu występowania, który wynosi u tych zwierząt prawie 70 mln km². Zajmują całą półkulę północną od koła okołobiegunowego do Ameryki Środkowej i stepów Azji. Są nieobecne na Islandii, wyspach Arktyki, w niektórych partiach Syberii i na pustyniach.
Odkryto, że stopniowo przejmuje terytorium lisa polarnego i w przyszłości wyprze ten gatunek.
Nibylis argantyński, lis argentyński, argentyński lis szary (Lycalopex griseus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Taksonomia [ edytuj | edytuj kod ] Gatunek został opisany przez Graya pod nazwą Vulpes griseus.
Naukowcy sądzą, że jest to spowodowane ociepleniem klimatu [12]. Pochodzenie podgatunku ichnusae z Sardynii jest niepewne, jako że nie odnaleziono żadnych pozostałości w plejstoceńskich stanowiskach na wyspie. Prawdopodobne jest, iż wyewoluował on w Neolicie i został introdukowany przez ludzi na Sardynię. W ciągu kolejnych lat inne podgatunki ze śródziemnomorskich wysp zostały introdukowane przez ludzi na wyspę.
Daje to wytłumaczenie fenotypowej różnorodności tego podgatunku. Angielskie lisy rude zostały introdukowane w Australii przez Brytyjczyków, chcących zakorzenić tam polowania na lisy. Pierwsza introdukcja miała miejsce w roku w pobliżu Keilor w stanie Victoria.
Jeden samiec i dwie samice zostały wypuszczone w roku przez klub polowań z Melbourne. Te introdukcje nie powiodły się całkowicie i współcześnie żyjące w Australii lisy rude wywodzą się z dwóch linii zaszczepionych w stanie Victoria. Populacja założycielska była parą wypuszczoną ok. W populacja ta przemieściła się i połączyła z tą z Ballart.
W mniej niż dekadę lisy rude zasiedliły 13 km² stanu Victoria, a w została ustanowiona pierwsza nagroda za schwytanie lisa, które osiedliły się w Queensland. Obecnie lisy rude występują w całej Australii z wyjątkiem północnego Queensland szary Terytorium Północnego.
Rozprzestrzenienie lisów na południowych terytoriach Australii zbiegł się ze spadkiem liczebności niektórych kopiących nory ssaków o średniej wielkości, np. Większość z tych gatunków zostało wypartych na wyspy, na których lisy rude nie występują lub są rzadkie. Z gatunków pół-nadrzewnych, które są tępione przez lisy, wymienić trzeba pałankę kuzu i inne pałanki.
Populacje lisów australijskich polsce kontrolowane dzięki odstrzałom i pułapkom. Lisy są identyfikowane po sylwetce oraz błonie odblaskowej. Również reintrodukcja dingo spowodowała spadek liczebności lisa rudego w Australii. Lisy rude są jednym z największych rezerwuarów wścieklizny. Londyńskie lisy często zapadają na zapalenie stawów zwłaszcza w okolicach kręgosłupa.
Lisy rude chorują też na leptospirozę i tularemięchoć na tę ostatnią nie są zbyt podatne. Mogą również zapadać na listeriozę i spirochetozę lis, jak i przenosić różębrucelozę i zapalenia mózgu. Tajemnicza, śmiertelna choroba zaatakowała lisy w pobliżu jeziora Sartlan w okręgu nowosybirskim.
Prawdopodobnie zostały one zaatakowane przez zapalenie mózguktóre zaobserwowano u lokalnie hodowanych lisów srebrnych. Lisy zapadają też na dżumę. Lisy rzadko są żywicielami pcheł. Gatunki jak Spilopsyllus cuniculi zwykle przenoszą się na lisy z ich ofiar, natomiast inne, jak Archaeopsylla e.
Pchły, które normalnie pasożytują na lisach to: pchła ludzkapchła psia i Paraceras melis. Kleszczetakie jak kleszcz pospolity i Ixodes hexagonus nie są rzadkością u lisów, zwłaszcza u wychowujących młode samic i u młodych, atakowanych przez pasożyty jeszcze w norach. Wesz Trichodectes vulpis jest wyspecjalizowana do atakowania lisów, jednak rzadko występuje na lisach.
Świerzbowce ludzkie są najczęstszą przyczyną dermatoz u lisów. Powoduje ona wypadanie sierści od nasady ogona i tylnych łap poprzez zad do pozostałych części ciała.
Czarny lis w Polsce
W przypadku epidemicznego charakteru choroby lisy giną zwykle w cztery miesiące po zainfekowaniu. Do innych pasożytów wewnętrznych należą Demodex folliculorumNotoderesOtodectes cynotis żyjące w kanałach usznychLinguatula serrata wrzęcha bytująca w kanale nosowym i grzybice. Znanych jest 60 różnych helmintów atakujących lisy hodowane na lisich fermach, natomiast na wolności tylko 20 takich pasożytów.
Kilka gatunków kokcydiów z rodzaju Isospora i Eimeria również atakują lisy. Najbardziej rozpowszechnionymi nicieniami pasożytującymi na lisach są glista psiaUnicinaria stenocephalaCapillaria aerophila i Crenosoma vulpisostatnie dwa atakują płuca. Capillaria plica atakuje pęcherz moczowy lisów. Włosień kręty rzadko atakuje lisy.
Najpospolitszymi tasiemcami pasożytującymi na lisach są Taenia spirali i T. Rzadziej występują tasiemiec bąblowcowy i Echinococcus multilocularis. Również kilka gatunków przywr atakuje lisy. Lisy od wielu wieków były celem polowań.
Lis w Polsce
Dziś, jako że są gatunkiem szeroko rozprzestrzenionym, w Polsce dozwolone jest prowadzenie odstrzału lisów przez myśliwych w obowiązujących okresie polowań. W czasie okresu ochronnego wolno polować w rejonach ochrony głuszca oraz miejscach introdukcji bażanta i kuropatwy. W ciągu ostatnich 50 lat miał miejsce proces udomowiania lisa rudego odmiany srebrnej.
W starożytnej Mezopotamii lis był symbolem boga Enlila [13].
Lis rudy – Wikipedia, wolna encyklopedia
W greckim micie o Amfitrionie pojawia się lis teumezyjski, którego bogowie wysłali, by pustoszył okolice Teb [14]. Od II wieku n. Wierzenia na ich temat w pełni ukształtowały się około VIII stulecia. Wówczas upowszechniło się w Chinach przekonanie, że stara lisica może zamienić się w piękną kobietę i uwieść mężczyznę, odbierając mu siły życiowe i w końcu doprowadzając go do śmierci.
Aby uchronić się przed takim losem i zapewnić sobie życzliwość huli jingktóre — jak wierzono — mogły także przynosić szczęście, w północnej części Chin wznoszono liczne poświęcone im świątynie. Motyw uwodzącej mężczyznę lisicy w ludzkiej postaci pojawiał się także w kulturze japońskiej i koreańskiej [13] [15].
Na domniemaną przebiegłość lisów uwagę zwrócono w Bibliigdzie ich mianem określani są fałszywi prorocy w Izraelu Ez 13,4. Jezus Chrystus nazwał Heroda lisem Łk 13, Wcześni chrześcijanie postrzegali lisa jako zwierzę demoniczne, związane z Szatanem [13]. W mitologii kalifornijskiego ludu Achomawi lis rudy jest razem z kojotem stworzycielem świata i ludzi [13].
Ważnym dziełem średniowiecznej literatury francuskiej była zapoczątkowana w XII wieku Powieść o lisie — cykl wierszowanych opowieści połączonych postacią głównego bohatera, lisa-złoczyńcy Renarta.
Postać ta stała się symbolem przebiegłości i sprytu, a polsce jej imienia pochodzi francuska nazwa lisa le renard [16] [17]. W średniowieczu i epoce nowożytnej Powieść o lisie była wielokrotnie adaptowana i przetwarzana, oprócz Francji przede wszystkim w Niemczech szary Niderlandach, gdzie w XIII wieku powstał poemat epicki Van den vos Reynaerde pol.
O lisie Reynaercie. Najbardziej znaną adaptację cyklu, znaną w Polsce jako Lis Przecheranapisał w roku Johann Wolfgang von Goethe [17] [18]. Niektóre cechy Renarta wywnioskowano z rzeczywistych zachowań lis, m. Spis treści przypnij ukryj. Artykuł Dyskusja. Czytaj Edytuj Edytuj kod źródłowy Wyświetl historię.
Narzędzia Narzędzia. Drukuj lub eksportuj. W innych projektach. Motyw lisa przeniknął również do literatury współczesnej. Trzeba jednak przyznać, że spryciarz, mykita, cwaniak, przechera, to najczęstsze określenia lisa. Pierwotnie lis był zwierzęciem leśnym, ale w miarę rozwoju cywilizacji przystosował się do środowiska przekształconego przez człowieka.
Areał jego występowania jest bardzo rozległy i rozciąga się na całą Europę, Azję, północną Afrykę oraz Amerykę Północną. Niezależnie od pierwotnego zasięgu gatunek ten został wprowadzony w wiele miejsc na Ziemi, m. Tak szerokie rozsiedlenie oraz duża liczebność lisa mają związek z brakiem bezpośredniego zagrożenia ze strony innych drapieżników.
Co prawda zdarzają się przypadki polowania na lisa, zwłaszcza młodego, przez rysia, wilka, orła czy puchacza, ale w istocie zagraża mu tylko człowiek. W Polsce lis jest wszędzie pospolity i wg Rocznika leśnego w r. Nie stroni od człowieka i często osiedla się w bezpośrednim sąsiedztwie wsi lub na obrzeżach dużych miast.
Prowadzi zasadniczo nocny tryb życia, ale można go spotkać również w ciągu dnia. Znamy doskonale sylwetkę lisa z charakterystyczną puszystą kitą, wąskim pyszczkiem i dużymi uszami. Sierść jest długa, z wierzchu barwy żółtorudej, od spodu jaśniejsza, białopopielata. Latem lisy są zwyczajnie rude. Zimą wyrastają im gęste włosy puchowe, a na dodatek długie włosy o szarych zakończeniach.
Po konsultacji z pracownikiem UMiG we Wschowie z Biura Gospodarki Komunalnej i Środowiska oraz konsultacji z Powiatowym Lekarzem Weterynarii została podjęta decyzja o przewiezieniu lisa do jego naturalnego środowiska. Pracownicy Spółki Komunalnej wspólnie z funkcjonariuszami staży miejskiej wypuścili zwierzę w lesie — czytamy na stronie Gminy Wschowa.
Czarny lis gdzie występuje
Jak podaje wikipedia — Lisy srebrne to forma melanizmu u lisów rudych pożądana ze względu na walory kolorystyczne sierści w przemyśle odzieżowym. Ich sierść jest całkowicie czarna poza końcówką ogona-białą lub srebrno niebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. W zależności od stopnia posrebrzenia rozróżnia się cztery typy lisa srebrnego: pełno srebrzysty, trzy czwarte srebrzysty, pół srebrzysty i ćwierć srebrzysty.
Ich sierść jest całkowicie czarna poza końcówką ogona-białą lub srebrnoniebieska z możliwymi przebarwieniami na bokach. W zależności od stopnia posrebrzenia rozróżnia się cztery typy lisa srebrnego: pełnosrebrzysty, trzy czwarte srebrzysty, półsrebrzysty i ćwierćsrebrzysty [1].
Zakończenie ogona jest białe, głowa zaś czarna z rozjaśniającym posrebrzeniem i tzw. Lisy srebrne są hodowane na futra; w hodowlach rozmnaża się je bez krzyżowania. Lisy srebrne naturalnie występują w Pensylwanii i na półwyspie Labrador. Nastąpiła ich introdukcja w Europiezwłaszcza w byłym Związku Radzieckim.